Ο μύθος της λειτουργικότητας
Πώς σε έναν γρήγορο κόσμο, ένας ψυχικά ασθενής μπορεί να επιβιώσει;
Σε μια συζήτηση που είχα με ένα συγγενικό πρόσωπο, ειπώθηκαν πολλά πράγματα: τόσο περί ανέμων και υδάτων, όσο και για τη σημαντικότητα του να μένει κάποιος δραστήριος και να μη κάνει κακό στους άλλους.
Βλέπεις, ζούμε σε έναν κόσμο που κινείται γρήγορα, ακατάπαυστα και θέλει συνεχώς παραγωγικότητα. Να βγάζεις χρήματα, να αποκτάς πτυχία, να κάνεις σεμινάρια, να εξελίσσεσαι καθημερινά. Διαφορετικά; Είτε μένεις στον ¨πάτο", είτε δεν έχεις τη ζωή που πραγματικά σου αξίζει.
Άνθρωποι χάνουν τα λογικά τους, άνθρωποι δε μπορούν να καταλάβουν ότι το μεγαλύτερο αγαθό που έχει ο άνθρωπος είναι η υγεία. Οκ. Αλλά πώς αυτό σχετίζεται με το να είσαι δραστήριος;
Αρχικά, να μην τα παρατάς. Να κάνεις πράγματα, ακόμα και αν τα σταματήσεις, να συνεχίζεις να τα κάνεις. Να είσαι αυτός που θέλεις να είσαι, και να πολεμάς μέχρι εκεί που μπορείς να είσαι ικανοποιημένος. Δηλαδή, και τι έγινε αν δεν τα καταφέρεις ή αν κάνεις ένα διάλειμμα για κάποιες μέρες;
Μην σταματάς. Ξεκίνα νέα πράγματα. Και αυτό ισχύει ειδικά για τους ψυχικά ασθενείς, που όλοι τους λένε ότι δεν μπορούν να είναι λειτουργικοί. "Θα μένουν πάντα στο πατρικό τους", θα "έχουν μισθό πείνας" ή μια σύνταξη χαμηλή. Κι έτσι, το στίγμα διαιωνίζεται και μεγαλώνει όλο και παραπάνω.
Ο μύθος της λειτουργικότητας είναι υπαρκτός. Και εφαρμόζεται κυρίως στα άτομα με ευαισθησίες γιατί δεν μπορούν να "προλάβουν" τον τόσο γρήγορα εξελισσόμενο κόσμο. Αλλά μεταξύ μας, τι πειράζει; Είναι κακό, μερικές φορές, να ζητάμε βοήθεια και να μας φροντίζουν οι άλλοι;
Τα άτομα αυτά στηρίζουν την κοινωνία καλύτερα από όλα τα άλλα γιατί έχουν αυτεπίγνωση και ενσυναίσθηση. Είναι καλλιτέχνες, δημιουργοί, επιστήμονες και ερευνητές. Μη βάζουμε ταμπέλες σε "ψυχικά ασθενής".
Κλείνοντας, παραθέτω το υπέροχο ρητό του Νίτσε:
"Κι εκείνοι χόρευαν. Και τους έλεγαν τρελούς. Μα αυτοί που τους έλεγαν έτσι, ήταν αυτοί που δε μπορούσαν να ακούσουν τη μουσική"