Πένθος - Τι είναι και πώς να το αντιμετωπίσετε
Τα 5 στάδια για να το αντιμετωπίσετε
Νωρίς το βράδυ, μια έκτακτη είδηση εμφανίστηκε στην τηλεόρασή μου: ο Διονύσης Σαββόπουλος, ένας από τους αγαπημένους μου τραγουδοποιούς και καλλιτέχνες, πέθαβε. Αμέσως, μια μορφή έμμεσου πένθους ξέσπασε μέσα μου.
«Τόσα τραγούδια, τόσες αναμνήσεις, ένα υπέροχο βιβλίο, και αυτός ο άνθρωπος έχει περάσει στην άλλη πλευρά της ζωής», σκέφτηκα.
Ένιωσα λίγο καλύτερα και τότε αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας τα στάδια του πένθους και μερικές από τις λεπτομέρειες που τα συνθέτουν. Τι λέτε, είστε έτοιμοι για αυτό;
Το πρώτο στάδιο του πένθους, αν και δεν το βιώνουν όλοι με τον ίδιο τρόπο, είναι η άρνηση. Το άτομο αρνείται να δεχτεί ότι ο αγαπημένος του τραγουδιστής, για παράδειγμα, έχει πεθάνει. Δεν το αποδέχεται, δεν το αναγνωρίζει, λέει «όχι, δεν μπορεί να είναι αλήθεια», «πρέπει να υπάρχει κάποιο λάθος».
Το δεύτερο στάδιο είναι ο θυμός. «Μα γιατί τώρα;» «Σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή, πέθανε κι αυτός;» Σε άλλες περιπτώσεις, το άτομο μπορεί να κατηγορήσει την κοινωνία, την αστυνομία ή ακόμα και τον εαυτό του, νιώθοντας θυμό προς τον εαυτό του ή τους άλλους.
Στο τρίτο στάδιο, φτάνουμε στη διαπραγμάτευση/συμφωνία. «Εντάξει, ο Διονύσης Σαββόπουλος δεν είναι πια μαζί μας.» Το άτομο νιώθει διάφορα συναισθήματα, ακολουθούμενα από θλίψη (ή μερικές φορές κλινική κατάθλιψη).
Έτσι, στο τέταρτο στάδιο, φτάνουμε στη θλίψη. Το άτομο κλαίει, θρηνεί και προσπαθεί να το αποδεχτεί. Μέχρι που τελικά το κάνει, έστω και έμμεσα, κλείνοντας αυτόν τον κύκλο πένθους.
Η Kübler-Ross λέει και τονίζει ότι αυτά τα πέντε στάδια δεν είναι γραμμικά, δηλαδή δεν συμβαίνουν με τη σειρά που ανέφερα, ούτε σημαίνει ότι κάποιος θα τα περάσει όλα.
Τώρα που έχουμε δει τα στάδια του πένθους, μπορούμε να εξετάσουμε μερικούς τρόπους για να την αντιμετωπίσουμε:
Θεραπευτικό ημερολόγιο
Συζήτηση με έναν επαγγελματία ψυχικής υγείας
Άσκηση
Αναζήτηση νοήματος (π.χ. ανάβοντας ένα κερί)
Όμως, ό,τι και να γράψω, ο θρήνος είναι τόσο προσωπικός και ανθρώπινος που δεν υπάρχει «μυστική συνταγή» για να τον αντιμετωπίσει κανείς. Το σίγουρο είναι ότι χρειάζεται ένα δίκτυο υποστήριξης και ότι το άτομο πρέπει να νιώθει ότι ανήκει σε μια ομάδα και, φυσικά, να μην είναι απομονωμένο.
Αφιερωμένο…